Wandelend langs de brede stranden van Terschelling kun je de bijzonderste dingen vinden. Schelpen, stukken hout, lege flessen of oude schoenen, maar ook heel rare of bruikbare voorwerpen. Het is niet voor niks dat eilanders geboren strandjutters zijn en na een zware storm vaak op het strand op zoek gaan naar aangespoelde buit. Hier lees je niet alleen over de eilander gewoonte van het strandjutten, maar ook hoe belangrijk milieujutten tegenwoordig is. Ga jij ook jutten? Onderaan vind je enkele tips.
Strandjutten zit de Terschellingers in het bloed. Bij storm staan de eilanders op scherp. En zodra de geruchten gonzen dat een schip lading heeft verloren of misschien zelfs in moeilijkheden verkeert, is iedereen in rep en roer en trekken de jutters naar het strand. Vroeger met paard en wagen, tegenwoordig met four wheel drives, natuurlijk met grote aanhangers en extra verlichting. Dan verzamelen ze de meest waardevolle aangespoelde spullen.
Stiekem jutten uit armoede
Deze bijzondere gewoonte om bij nacht en ontij te gaan strandjutten is ooit uit armoede ontstaan. De eilandbewoners konden het aangespoelde wrakhout namelijk prima gebruiken als bouwmateriaal of als brandstof. Diverse Terschellinger boerderijen zijn gebouwd van het hout van vergane schepen. Zij zijn ook vernoemd naar deze schepen. Heel Nederland heeft met deze eilander gewoonte van het strandjutten kennis gemaakt dankzij de populaire televisieserie Sil de Strandjutter uit 1976.
Jutten: een verboden activiteit
Strandjutten is echter een verboden activiteit. Strandjutters moeten alle gejutte buit inleveren en melden bij de strandvonder. Op Terschelling is dat de burgemeester. Die moet erop toezien dat regels worden nageleefd en hij bepaalt wat er met de aangespoelde buit moet gebeuren. En dat doen de jutters niet altijd. Zij verstoppen soms hun spullen of proberen het ongezien mee te nemen. Ze nemen het niet zo nauw met de regels en botsen dus wel eens met de autoriteiten. Overigens is het anders als aangespoelde spullen waardeloos zijn geworden. Zoals een televisie die lang in zout water heeft gelegen. Daar heeft de oorspronkelijke eigenaar niets meer aan.